پاییز،تنهایی

یک غروب آشغالی پاییزی است که من کز کرده ام کنج اتاق ودارم به بدبختی های ناتمامم فکر می کنم.به پیشنیازهای قاطی شده ام،به امتحانات پایان ترم و استادان از شمربدترش،به پروپزال ننوشته و تصویب نشده،به پایان نامه ی مانده،به تنهایی،مریضی ها و دردهای لاعلاجم،بی پولی و بیکاری.اینکه نمی دانم چرا برادر "ش" قهر کرده است.به اینکه روزهایم خیلی ت.خ.م.ا.ت.ی.ک دارند سپری میشوند و بی هیچ نتیجه ای.به اینکه همین طور الکی الکی به بیست وشش سالگی رسیده ام بدون هیچ تجربه و لذتی از زندگی،به اینکه فکرشب و روزم شده کارپیدا کردن.به اینکه تنهایی و بدون آن کسی که دوستش داشتی وداری زندگی سخت وتلخ است،اما سخت ترو تلخ تر وبدتر از آن این است که توی این سن وسال سربارخانواده و صرفا یک مصرف کننده ی بی مصرف باشی واین قدر این روند ادامه پیدا کند که بالاخره سن وسال وتنهایی و سربار بودنت را مثل سیلی بزنند توی صورتت.دعایی نبوده که نخوانده باشم وذکری نبوده که نگفته باشم وتلاشی نبوده که انجام نداده باشم.خودم هم مانده ام نمیدانم خدا را،حسین(ع) را دیگربه چه چیزی قسم دهم که مرا از این درماندگی و به گِل نشستگی نجات دهند...تو رو خدا اگر کسی راهی میداند راهنمایی کند...به امام حسین دیگر خسته شده ام....خدایا رحم کن....

بدانید...