دوزخ

دوزخ

آدم بايد ياد بگيرد كه با تمام وجود به خودش بفهماند كه تنهاست. كه حتي اگر هر شب و هرهفته برود مهماني و پيش كساني باشد كه مثلا حال خوبي به او مي بخشند اما وقتي شب روي تخت خوابش ولو مي شود ميان آن همه فكر و تنهايي مي فهمد كه چقدر تنهاست. هنگام نوشتن پايان نامه مي فهمد چقدر تنهاست حتي هنگام گوش كردن آهنگ وقتي هيچ كسي را ندارم كه به يادش موسيقي را پلي كنم.آدم بايد قبول كند كه هميشه تنهاست؛ همه جا تنهاست.حال آدم توي زندگي مثل حال آدم توي قبر است همان قدر تنها، همان قدر وحشت زده، همان قدر بي كس، همان قدر نيش خورده و زخمي.حالا دارم واقعا مي فهمم اينكه مي گويند آدم بايد فكر تنهايي قبرش باشد همين است. چقدر بد است تنهايي